Kategorie

Sklep Internetowy

Filtruj

Dostępność

Dostępność

Cena

Cena

  • 12,00 zł - 65,00 zł

Stanowisko

Stanowisko

Wilgotność gleby

Wilgotność gleby

Ph gleby

Ph gleby

Termin kwitnienia

Termin kwitnienia

Docelowa wysokość

Docelowa wysokość

Pora owocowania

Pora owocowania

Bestsellery

Bestsellery

Tawuła japońska MAGIC CARPET
20,00 zł
Świdośliwa lamarcka
40,00 zł
Wszystkie Bestsellery
Trzmielina

Trzmielina

Trzmielina (Euonymus)

Trzmielina obejmuje 140 gatunków. Liczne gatunki uprawiane są jako krzewy ozdobne. Liście trzmieliny są zimozielone lub sezonowe. Blaszki pojedyncze, lancetowate, eliptyczne, jajowate i odwrotnie jajowate, całobrzegie, drobno piłkowane lub karbowane. Kwiaty zwykle drobne – do 1 cm średnicy. Zebrane są zwykle po kilka–kilkanaście w kwiatostany, rzadko pojedyncze, zawsze w kątach liści na tegorocznych odcinkach pędów. Płatki zwykle blado zabarwione – białawe, zielonkawe, żółtawe do brunatnoróżowych i ciemnopurpurowych.

Szczególnie popularne są: trzmielina Fortune'a (Euonymus fortunei) - ze względu na zimozielone liście, płożący i pnący pokrój oraz liczne odmiany o pstrym wybarwieniu liści, trzmielina japońska (E. japonicus) - zimozielona z pstrolistnymi odmianami, bywa uprawiana jako roślina pokojowa, trzmielina szerokolistna (E. latifolius) i t. wieloskrzydła (E. macropterus) - uprawiane dla jaskrawych owoców, trzmielina oskrzydlona (E. alatus) uprawiana dla przebarwiających się na czerwono liści. Korzenie trzmieliny brodawkowatej (E. verrucosa) i t. pospolitej (E. europaea) są surowcem do produkcji gutaperki.

Aktywne filtry

Owoce i nasiona wielu gatunków są trujące. Z nasion trzmieliny pospolitej uzyskiwano żółty barwnik, którym barwiono masło. Pozyskiwano z nich olej, a węgiel drzewny z wykorzystywano do wyrobu prochu. Twarde, żółte drewno trzmielin wykorzystywane jest do wyrobu wrzecion, klawiszy, ćwieków, wykałaczek, smyczków.

Dekoracyjnym elementem trzmielin są ich liście i owoce. Liście niektórych gatunków pięknie przebarwiają się jesienią.

Gatunki najbardziej rozpowszechnione w Polsce:

Trzmielina Fortune’a (Euonymus fortunei) – zimozielony, "pnący" krzew o silnym wzroście i liściach niezbyt dużych, owalnych w barwach zależnych od odmiany. Nazywana jest trzmieliną pnącą, ponieważ jej pędy wytwarzają korzenie przybyszowe, które pomagają jej czepiać się podpór. Nie jest typowym pnączem gdyż nie posiada typowych organów czepnych. Jako trzmielina okrywowa tworzy zwarte kobierce. Najbardziej znane odmiany trzmieliny Fortune’a to:

- Emerald Gaiety o liściach ciemnozielonych z białym brzegiem;

- Emerald Gold krzew dorasta do 40 cm wysokości i 80 cm szerokości, wytwarza bardzo dekoracyjne liście: ciemnozielone z żółtym obrzeżem;

- Sunspot o liściach drobno piłkowanych, skórzastych, ciemnozielonych z żółtym, wąskim paskiem na środku;

- Harlequin odmiana karłowa o drobnych, pstrych (biało-zielonych) liściach;

- Coloratus dorasta do 30cm wysokości a jej żółtozielone liście jesienią przebarwiają się na czerwonawo, odmiana dobrze rośnie w pojemnikach.

Trzmielina oskrzydlona (Euonymus alatus) – gęsty, szeroki krzew, dorastający do 2 m wysokości, o czerwonych owocach i liściach przebarwiających się jesienią na czerwono. Wytwarza sztywne, proste, rozgałęzione pędy, pokryte dużymi, eliptycznymi liśćmi, które jesienią pięknie przebarwiają się na karmazynowo lub czerwonofioletowo - dzięki czemu staje się jedną z najpiękniejszych ogrodowych dekoracji. Rośnie wolno, ma dość regularny pokrój i raczej nie wymagają cięcia. Najbardziej znana odmiana trzmieliny oskrzydlonej to Compactus – krzew o zaokrąglonym kształcie, zwarty, dorastający do 1 m wysokości, o liściach intensywnie przebarwiających się na różne odcienie czerwieni; świetnie nadaje się do małych ogrodów.

Trzmielina pospolita, europejska (Euonymus europaeus) – krzew lub niewielkie drzewko 3-4 m wysokości, którego ozdobą są bardzo oryginalne i kolorowe owoce. W sezonie wegetacyjnym nie wyróżnia się niczym szczególnym ale uwagę przyciąga ozdobnymi owocami o kolorze różowym lub czerwonym, dojrzewającymi we wrześniu i październiku. A kiedy liście już opadną, dodają ogrodowi uroku i sprawiają, że staje się weselszy i mniej ponury. Jesienią trzmielina odkrywa swoje walory dekoracyjne: jej liście zmieniają kolor na ogniście czerwony lub czerwono-pomarańczowy, a na pędach pojawiają się niezwykle oryginalne kolorowe owoce. Niestety, te wspaniałe, dekoracyjne owoce są silnie trujące dla ludzi. Najbardziej znaną odmianą trzmieliny pospolitej jest Red Cascade, która nazwę zawdzięcza barwie liści które jesienią przybierają kolor szkarłatny. Trzmielina europejska przetrwa przejściową suszę lub krótkotrwałe zalanie i jest dostatecznie odporna na mróz , dlatego nie wymaga zimowego okrycia.

Trzmielina japońska (Euonymus japonicus) jest delikatniejszą trzmieliną, która nie najlepiej znosi polskie zimy. Dorasta do 8 metrów wysokości ale w naszych warunkach klimatycznych zwykle nie przekracza 1,2 m. Roślina ma cienkie, wzniesione pędy, najpierw miękkie i zielone, z czasem twardniejące i pokryte brązową korowiną. Liście są dekoracyjne, jajowate, na brzegach piłowane i nie opadają na zimę. Można ją uprawiać w gruncie, zabezpieczając starannie przed mrozem i zimnym wiatrem, ale lepiej jest uprawiać ten gatunek w pojemnikach na balkonach i tarasach, zimą przechowując w jasnych i chłodnych pomieszczeniach. W uprawie trzmieliny japońskiej najważniejsze jest jednak zapewnienie roślinie odpowiedniej temperatury, która w okresie wegetacyjnym powinna wynosić ok. 18-22°(nie lubi przegrzewania), natomiast podczas zimowego spoczynku ok. 8-10°C.

Uprawa i pielęgnacja

Uprawa nie jest trudna. Trzmielina rośnie najlepiej w glebie żyznej, próchnicznej, szybko nagrzewającej się przepuszczalnej i dostatecznie wilgotnej. Lubi stanowiska od lekko słonecznych do półcienistych i choć dobrze znoszą zacienienie to tutaj gorzej owocują. Wiele gatunków trzmielin odznacza się dużą wytrzymałością na mrozy.

Choć najlepiej czują się na stanowiskach półcienistych, to odmiany o barwnych liściach, najlepiej wybarwią się w miejscach bardziej nasłonecznionych. Nie tolerują suszy. Większość gatunków w czasie mroźnych i bezśnieżnych zim, potrzebuje okrycia np. stroiszem lub agrowłukniną.

Trzmieliny dobrze reagują na cięcie, dzięki czemu można śmiało ja przycinać (najlepiej wiosną – kwiecień/maj) i tworzyć z niej różne kształty (kule, sześciany, stożki itp.). Dobrze radzi sobie w warunkach miejskich (zanieczyszczone powietrze czy zasolona gleba).

Głównymi szkodnikami trzmieliny są mszyce, przędziorki i gąsienice zjadające liście.

Trzmielina dobrze reaguje na nawozy organiczne i ściółkowanie. Nawozy mineralne powinno się stosować nie więcej niż 2-3 razy w sezonie (wiosną azotowe, latem fosforowo-potasowe).

W sprzedaży często oferowane są różne odmiany trzmieliny formie szczepionej na niższym lub wyższym pniu, które można ja uprawiać w pojemnikach lub jako urozmaicenie kompozycji ogrodowych.

U odmian trzmieliny o barwnych liściach, noże pojawić się rewersja (cofanie się cech odmiany). Nie jest to choroba, ale by zapobiec rozszerzaniu się rewersji, pędy o nietypowym wyglądzie trzeba wycinać.