Wawrzynek

W Polsce występują dwa gatunki: wawrzynek wilczełyko i wawrzynek główkowaty.

Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum) silnie trujący, niewielki krzew, osiągający 1-1,5 m wysokości i szerokości. Kwiaty mocno pachnące, różowe, czasem białe, wielkości 1,5 cm, kwitnie na przedwiośniu od lutego do kwietnia. Latem ozdobą wawrzynka są wąskie liście długości 3-10 cm i owoce. Oprócz często spotykanych różowych można kupić też odmianę kwitnącą na biało (Alba), oraz purpurowo (Rubra). Wyselekcjonowano też odmiany wawrzynka wilczełyko o charakterystycznym ubarwieniu liści: Aureomarginata o liściach ciemnozielonych z wąskim żółtym brzegiem oraz Marianni z szerokim żółtym marginesem.

Uprawa i pielęgnacja

Wawrzynek wilczełyko jest dość tolerancyjny co do odczynu podłoża. Dobrze rośnie w lekko kwaśnym, obojętnym i lekko zasadowym środowisku (pH 5-7). Preferuje gleby próchnicze, świeże i chłodne. Wilczełyko preferuje miejsca półcieniste ale będzie dobrze rósł w dobrze oświetlonych jak i cienistych miejscach. Jest w pełni mrozoodporny. Bardzo nie lubi przycinania ale słabo się rozgałęzia i wygląda dość niepozornie. Dlatego wawrzynek należy przycinać najwyżej raz w roku.

Owoce wawrzynka wilczełyko są bardzo trujące.

Wawrzynek główkowaty (Daphne cneorum)- niski, słabo rozgałęziony, zimozielony krzew lub krzewinka, wysokości 10-50 cm. Roślina trująca, ale chętnie sadzona w ogródkach skalnych. Ma różowe lub białe, wonne kwiaty długości 1,3 cm, zebrane w szczytowych główkach po 5-10 sztuk. W Polsce gatunek w środowisku naturalnym jest pod ścisłą ochroną.

Wymaga gleb przepuszczalnych, najlepiej wapiennych. Preferuje stanowiska słoneczne o stale wilgotnej i próchnicznej glebie. Jest odporny na niskie temperatury, ale przy mroźnej i słonecznej pogodzie jego listki mogą zasychać. Choć tego nie lubi, to jednak przycinanie wawrzynka prowadzi do jego zagęszczania i lepszego krzewienia.